Ik zit hier lekker, hoor, in t zonnetje!
Hij kan het niet vaak genoeg zeggen. Pa is gelukkig met het nieuwe kussen voor z’n tuinstoel op het balkon. Hij meldt het in elk telefoontje ‘Ben er echt blij mee!’ Herhalende gesprekjes? Ja, maar ook nieuwe insteekjes.
Ik heb gisteren m’n mondorgeltje er ff bij gepakt. Heb ik in ’t zonnetje wat deuntjes zitten spelen. Valt me niks tegen, ik krijg er nog aardig wat geluid uit…
Mijn muziek-genen komen van Pa, dat is duidelijk. Al hebben we niet echt dezelfde smaak. Hij is gek op volkse Duitse schlagers bijvoorbeeld, tsja… Houdt van de Amerikaanse Crooners: Frank Sinatra, Andy Williams, Elvis Presley, Roy Orbison… Helden van zijn jeugd. Hij kan er uren naar luisteren op z’n museum-waardig transistor-radiootje.
Pik ik s avonds zo’n amateur op, uit het Westland, volgens mij. Zit ik zo een uur te luisteren. Heerlijk.
Het voert hem naar z’n jonge jaren, als stoker op vrachtschepen. Trotseerde de oceanen. Stapte met bootsmaten in spannende havensteden van (toen zeker nog) exotische landen als Egypte, India, China, maar hij was ook in Australië, Amerika. Hij was onbewust getuige van de grote omwentelingen in de wereld. De heftige onafhankelijkheidsperikelen. Op een van die reizen moest het schip waarop Pa voer, halsoverkop wegwezen uit de haven (India?) omdat oprukkende strijders het niet goed voor hadden met die buitenlanders.
Ja, joh, ik heb heel wat stormen meegemaakt, en overleefd. En dan moet ik nu thuisblijven voor dat Macaroni virus?! Geloof je toch niet!?
Hij vindt 
het maar niks, het gaat te lang duren. Maar hij weet zich zelf bezig te houden. Zijn harmonica kwam onlangs spontaan te voorschijn. Dat was nog voor de Corona uitbraak. We waren op bezoek met onze kleindochter, zijn achterkleinkind.
Vind jij muziek ook mooi? Zal ik eens een versje voor je spelen? Welk liedje wil je horen?
En hij speelde, uit het hoofd, flarden van de kinderliedjes, die hij nog kende. Poesje miauw…. Zie ginds komt de stoomboot... Onze kleindochter luisterde en keek vol verwondering hoe die Oude Opa muziek maakte met z’n mond. Zij genoot, en begon te bewegen op de muziek. Een succes!
Sindsdien speelt Pa regelmatig, zo maar. Rustig, random op het instrument blazend in zijn easy chair.
Het is goed dat je weer speelt, Pa, echt goed bezig.
Ik moedig hem aan, want het is ook goed; voor de motoriek, longen, ademhaling.
Het is lekker om het buiten in het zonnetje te doen. En gister kreeg ik antwoord van die vogel aan de overkant, die flats, jeweet wel. Daar staat zo’n grote vogelkooi op het balkon.
Ook de benedenbuurvrouw hoorde het balkonconcert van Pa, vertelt hij niet zonder trots.
Leuk toch, dat vrouwtje zat beneden in de tuin, had ik niet in de gaten. Maar ze had geluisterd, zei ze. Ik vroeg of ze er geen last van had. Maar zij vond het juist leuk! Ik moest er vooral mee doorgaan.
En als zo’n aardig ‘vrouwtje’ dat tegen Pa zegt, gaat het zeker gebeuren. Muziek verbindt.
Volgende keer neem ik m’n gitaar mee, spelen we samen, zolang het nog kan.
Als special quest bij Pa’s Macaroni Concert.
****
(c) Bart van der Harst,
(De Macaroni dialogen – gesprekken met Pa ten tijde van het Corona Virus)