He, Bart, ben jij dat? Hier je vader. Ik krijg je broer niet te pakken. Ik ben me kapot geschrokken!!!
Pa belt niet vaak zo maar even. Meestal heeft ie een acute vraag. Of er is iets aan de hand. Hij klinkt echt gespannen.
Rustig maar, Pa. Wat is er gebeurd? Je leeft in elk geval nog, toch?
Mijn relativering ontgaat hem. Maar hij kalmeert wel iets nu hij mijn stem hoort.
Joh, ik schrok me rot. Ik was in de keuken. Ineens een knal. Schiet er een steekvlam uit die oven. En gelijk begint er iemand heel hard te roepen: Fire! Fire! Fire! Echt keihard, de buren boven en beneden hebben het gehoord… Hij haalt even adem …Ach joh, die moderne techniek is niks voor mij! Je ziet het.
Pa heeft het over de nieuwe magnetron, senioren-model. Simpel, enkele knop, weinig standen, nog minder kans op problemen. Na twee keer voordoen, had Pa het door. Hij had ‘m al minstens drie weken in gebruik.
Je broer had dat gas nooit moeten afsluiten. Met dat oude fornuis, met die vier gaspitten, heb ik me al die jaren prima gered, toch? Kan er weer boos om worden! Wat een gedoe als je ouder wordt!
Mopperen kan ie gelukkig ook nog. Maar nu moet ik echt even tegengas geven.
Ho pa, luister even. Dat gasfornuis hebben we in overleg met jou afgekoppeld, juist omdat je er laatst dat akkefietje mee had. Weet je nog? Dat het kleine pitje op de waakvlam-stand stond te branden onder een stapeltje pannen. Dat had heel fout kunnen aflopen?
Het muntje valt bij Pa… Ja, ja, oh ja, dat is waar ook. Is ook zo. Dat was gevaarlijk.
Dat brandende pitje ontdekte ik bij een van de mantelzorg dagen. Het was opvallend warm in het keukentje, vooral bij het fornuis in de hoek. Daar zag ik dat stapeltje, inmiddels loeihete pannen. Toen ben ik flink geschrokken. Zeker toen bleek dat het gas al sinds de vorige avond aan stond. Buren boven, buren beneden. Je moet er niet aan denken dat het vlammetje was uitgewaaid, en…
Dus daarom, Pa, hebben we die magnetron voor je neergezet. En het ging toch zo goed? Wat gebeurde er nu dan?
Nou, ik wilde een restje soep opwarmen in een pannetje. In het oventje gezet, deurtje dicht. Die knop aangezet. En toen gebeurde het, gewoon zo maar. Ik schrok me de tandjes.
Ja, maar Pa, zo’n ijzeren, of aluminium pannetje, dat kan helemaal niet in een magnetron! Dat geeft inderdaad een stevige kortsluiting. Het werkt elektrisch, je kan er geen ijzeren spullen in zetten.
Dat zei de buurvrouw ook. Die kwam meteen naar beneden, toen ze die herrie hoorde. Dat geroep, ze dacht dat ik het was. Fire! Fire! Fire! Nou ja, zou kunnen, want ik kan wel een beetje Engels…
Pa was al een stuk rustiger, hij kwam weer op verhaal. Hij vertelde dat de buurvrouw de stekker eruit had getrokken. Ze zei dat er verder niets aan de hand was. Alle lampen deden het nog. En de tv, heel belangrijk.
En weet je waar dat Fire! Fire! geroep van kwam? Van dat andere apparaat dat je broer boven aan de muur heeft opgehangen.
Dat is de nieuwe brandmelder, Pa. Die is dan meteen in de praktijk getest. Blij dat hij het doet.
Nu, doe maar rustig aan verder. Maak je niet druk. We komen morgenochtend langs, dan kijk ik wat de schade is.
Toen we de volgende ochtend de gang binnenstapten, roken we meteen een milde schroeilucht, geen echte brandlucht, maar een wat metalige brandgeur. En de magnetron zelf? Die rook naar erwtensoep. Er zaten wat spetters aan de binnenkant. Na het schoonmaken heb ik de stekker erin gedaan. En….niets aan de hand.
Hij doet het nog, Pa! Riep ik naar de voorkamer.
Als definitieve test hebben we wat pannenkoekjes opgewarmd, als lichte lunch.
Pa smulde: Lekker met die appelstroop! Dus dat kan gewoon in dat apparaat?
Ja, pa, op een bordje, of in dat speciaal doosje, dat staat er naast.
Nou, zegt ie tussen twee happen door, toch wel handig, m’n oventje.
Dat Pa het zijn oventje noemt, is voor mij een teken dat ie hij er aan gewend is.
Nooit te oud om te leren.
(c)
Bart van der Harst, De Macaroni dialogen – gesprekken met Pa ten tijde van het Corona Virus. (10 juni 2021)