Zo, nu is t mooi geweest. Ik ga zitten.
Pa laat zich zakken in z’n comfortstoel. Breed grijnzend, nog wat na hijgend van zijn act.
Heb je het? Staat het er goed op?
Het plezier flonkert in zijn ogen. Het staat er goed op! Pa, en hoe!
Vrolijk liedje, hoor. Ik vind het hartstikke goed!
Het complimentje van mijn
bejaarde, vitale vader raakt me. Al ben ik zelf erkend AOW lid; je blijft toch kind.
‘Leuk liedje toch? Het is van ‘Always Look on the Bright Side of Life’. Van Monty Python, uit die film over de buurman van Jezus.
Oh ja? Nou, dat heb ik wel eens gehoord, denk ik…?
‘Vast wel Pa, het maakt niet uit. Ik heb dat liedje, ‘t vertaald, Pa, ‘de Zonnige Kant’ heet het. Ik speel het samen met mijn pianist, Bam Commijs. Het is bedoeld als een vrolijke noot in deze Macaroni tijd.’
En ik moet er een dansje bij doen?
‘Ja Pa, gewoon hier in de kamer. Zoals je vaker doet. Vrolijk meebewegen, en dat komt dan in de film.’
Goed, hoor. Doe ik wel even mijn Schotse petje op.
Daar gaat hij, soepel bewegend tussen salontafel en bank, richting dressoir-kastje, waar mijn partner de opname laat horen op de iPad. Pa beweegt aardig op ritme, de armen swingend vanuit de schouders, regelmatig handen klappend op de tel. Na een paar meter, elegant draaiend in de heupen, danst hij weer terug. Zo schuifelt hij een paar coupletjes heen en weer, langs het scheve schilderij boven de bank. Een zeezicht, een dansende boot op de golven.
Bekijk het leven van de zonnige kant! Ta Tada, Tada, Ta da da da da…
Pa zingt het refrein vrolijk mee. Mijn partner schiet swingend in de lach om zijn aanstekelijk enthousiasme.
Veilig geland in zijn stoel, applaudisseert hij spontaan. En terecht….
Zo, die ruiken lekker zeg!
Een week later is de ruwe montage klaar. We gaan weer langs bij Pa. Ik geef hem een bloemetje, van zijn vaste buurtbloemist Paulus de Boskabouter. Paul(us) is een dienstmaatje van me; als dienstplichtigen hebben wij samen één jaar lang ons vaderland verdedigd… De wereld hangt van toeval aan elkaar.
Mooi boeketje, hoor, die Paulus heb altijd goed spul!
Pa houdt van bloemen. Hij zet het boeketje in een vaasje, voor het raam, naast een schaalmodel van De Eendracht.
Ik film dit tafereel, instinctief. Het blijkt een mooie afsluiting voor het clipje.
Pa schiet in de lach, als hij zichzelf ziet dansen en hoort meezingen.
Ta Tada, Tada, Ta da da da da…
‘Moet je die oude dwaas zien!’ (https://tinyurl.com/y8rf9rbv)
Hij vindt het prima.
* * *
(c) Bart van der Harst,
De Macaroni dialogen – gesprekken met Pa ten tijde van Corona )