Ken je dit lied nog….?!
Mijn telefoon klinkt ineens als een overstuurde speaker. Het kraakt en piept in mijn gehoorgang. Pa heeft de tv knoeperd hard gezet om mij te laten horen waar hij naar luistert, net nu ik hem bel.
Dat is ONS, je weet wel, die zender, die heb jij ook toch? Moet je eens opzetten. Allemaal goeie ouwe liedjes, mooie muziek. Deze ken je toch wel?
Nu hoor ik het: Jacques Brel. Maar welk lied precies?
Muziek maakt me vrolijk. Ook die oude swingnummers. Dan blijf ik niet zitten, hoor. Dan maak ik zo een dansje door de kamer.
Ik zie het hem doen: Pa, in zijn eentje dansend tussen de schuifdeuren door, van voorkamer naar achterkamer.
Kan mij het schelen, als de buurvrouw het ziet!? Ik vind het gewoon leuk! Ach, het wordt tijd dat de club weer opengaat.
Pa mist de dansavonden in het wijkgebouw. Daar ging hij regelmatig heen. Goed te doen, met z’n rollator. Niet te ver. Goed voor z’n conditie.
Zo leuk om daar te dansen. De meeste vrouwtjes willen een dansje doen.
Pa is er een graag geziene bezoeker. Dat hoorde ik ‘ook eens van een ander’: een van de onbetaalbare vrijwilligsters van het wijkgebouw. Voor de Corona uitbraak reed ik er even langs met Pa, om een activiteiten flyer voor hem op te pikken. Pa bleef zitten in de auto.
Oh, is dát je vader? Nou, die kan goed dansen hóór. Zei zij, toen ze meeliep naar buiten, en Pa zag zitten. Die hebben we hier graag.
Zij zwaaide naar hem. Kom je gauw weer eens, Casanova?
Tja, dat was voor de Macaroni crisis….
Deze vind ik ook mooi!
Wéér zette Pa de tv op festival volume.
Dat is toch die gast uit Brabant, of Limburg? Riep hij nog net verstaanbaar erbovenuit. Jeffrey Lijman, toch?
Hij zat er niet eens ver naast. Ik hoorde onmiskenbaar Benny Nijman.
Bijna goed, Pa! Alsof we de deelnamen aan een Corona Pop-quizz.
Zo sluipt de gewoonte erin dat Pa tijdens onze gesprekjes live-verslag doet, van wat hem op dat moment bezighoudt. Niet echt een gesprek. Het is meer een interne monoloog, een hardop denken, registreren; het geeft mij een inkijkje van wat er zijn 90-jarige brein afspeelt. Soms een opening, waar ik op in kan springen.
Intussen duurt dit inkijkje alweer ruim 20 minuten. Richting einde spanningsboog. En ja hoor, Pa komt vanzelf tot de gebruikelijke afronding.
Nou, we gaan elkaar weer gr…
De verbinding is weg… Piep Piep Piep….
Pa belt zelf terug.
Ja joh, Ik wilde de TV zachter zetten, met de telefoon, dacht dat het de afstandsbediening was. Ik moet niet gekker worden.
Hij kon er wel om lachen. Wij konden er wel om lachen.
Nou, we gaan elkaar nu echt groeten. Bedankt voor je belletje!
***
(c) Bart van der Harst
(De Macaroni dialogen – gesprekken met Pa ten tijde van Corona Virus)