Hoe is het nu met de toestand, die eh, je weet wel..
Corona, bedoel je? Corona?
Ja, die Macaroni crisis. Gaat het nu wat beter? Het duurt toch al heel lang?!
Eén jaar, Pa, we zijn er al een jaar mee bezig.
Pa is er wel klaar mee, zegt ie. Hoopte dat met het nieuwjaar voorbij zou zijn. Maar nu eind januari, op zijn 91e verjaardag, schiet het nog niet op.
Ze hebben toch een medicijn? Dat zeggen ze op televisie?
Nou, nee, Pa, het is geen medicijn. Het is een vaccin. Zoals je vroeger kreeg, tegen pokken, of polio. Of zoals je griepprik. Een vaccin, dat zorgt ervoor dat je niet, of in elk geval minder ziek wordt, als je een besmetting oploopt. Maar een vaccin is geen geneesmiddel.
Het is niet anders…
Pa mist z’n loopje naar buiten, een boodschapje bij de buurtwinkel, het bankje bij het winkelcentrum, contact met andere mensen.
Ik voel me niet eenzaam, hoor! Zegt ie. Ik mag helemaal niet klagen, ik word gebeld, ik bel zelf. Jullie komen vaak langs. Maar ja, je wil er toch ff uit, af en toe. Maar ik ben niet zoals die echte bejaarden, die helemaal niemand zien. Nou ja, bejaarden, hoor mij, ik ben zelf 91. Haha.
Pa heeft z’n gevoel voor humor nog. Maar de laatste twee maanden is ie niet meer buiten geweest. Dat komt niet door die Macaroni lockdown, en die avondklok. Maar een ouderwetse spit aanval heeft z’n mobiliteit beperkt. Venijnige pijnscheuten in de lage rug. Het opstaan uit zijn relax-stoel, ging allesbehalve relaxed.
Dan schiet het erin, zo joh, dat is niet fijn. Zei hij door de telefoon.
Ook ’s nachts had ie hinder, bij het draaien, schoot ie wakker van de pijn.
Het gaat nu stukken beter, zegt ie. Die pillen helpen wel. Dat was een goeie tip van die dokter. Aardig vrouwtje, is dat.
Het vrouwtje, zoals hij de huisarts noemt, had Pa op ons verzoek thuis onderzocht. Met als resultaat een flinke dosering pijnstillers, maagbeschermers voor het evenwicht, en een vitamine-boost-kuur. B zus, B zo, en D-dit en dat. Bloedonderzoek gaf aan dat Pa een fors vitamine tekort heeft.
Dat zal ook een beetje aan je eet- en snoepgewoonten liggen, Pa. Zeg ik.
Oh, nou ja, ik ben er al 91 mee geworden. Altijd zonder medicijnen, hé, haha. Een borreltje, dat wel.
We vierden z’n verjaardag, in petite comité, corona-proof. Eind januari, op de geboortedag van Mozart.
Pa moest wennen aan het pillendieet. Heb ik de pillen van vandaag nu al gehad? Vroeg hij de eerste dagen regelmatig. Korte termijn geheugen, dat steeds korter wordt…
Een pillenbox met dag-doosjes blijkt de oplossing. Net als de digitale kalender-klok, die we voor hem geregeld hebben. Nu is hij weer meer bij de tijd. Heeft weer grip op de actuele tijdlijn.
En de medicatie helpt ook, want Pa loopt alweer redelijk soepel door de kamer, ook zonder stok.
De vraag ‘waar heb ik m’n stok gelaten?’ is een positief signaal. Ook voor hem:
Misschien kan ik weer naar buiten, de trap af, dat moet wel kunnen, toch?
Rustig aan Pa, niet forceren. Ik zou ook ff wachten op dat vaccin, je bent bijna aan de beurt.
De huisarts had er over gebeld: Pa kon het vaccin snel krijgen, dan moet ie wel naar de speciale GGD priklocatie, in het voetbalstadion aan de andere kant van de stad.
Daar helemaal?! Dat hele end in een auto.?! Nee, dat is een wereldreis. En het is daar druk misschien. Dat zie ik niet zitten. Kan het niet thuis, net als de griepprik?
Dat kan ook Pa, maar dan duurt het nog een paar weken.
Dan wacht ik daar wel op. Ik heb het tot nu toe ook gered. Zeg dat maar tegen het vrouwtje. Aardig mens, trouwens. Die weet het wel.
De huisarts staat in een goed blaadje bij Pa. Ook daarom wil hij liever thuisprikken, vermoed ik. Hij vindt het wel zo gezellig als zij weer langskomt.
Laat maar komen. En zo’n prik stelt toch niet zoveel voor? Toen ik naar India ging met de boot, 1948, was daar de Pest uitgebroken. Kregen wij aan boord twee flinke spuiten, die jaste die scheepsarts zo in je bovenarm. Had je een paar dagen last van, maar dat heb ik ook overleefd.
Dus kom maar op met die Macaroni-spuit.
Ik heb Pa niet verteld, dat de levering van het vaccin vertraagd is.
***
(c) Bart van der Harst, De Macaroni dialogen – gesprekken met Pa ten tijde van Corona)
