Wat een gedoe; dus dat ding moet ik echt opdoen als ik met de tram wil?
Pa heeft nu ook één mondkapje. Heeft m’n broer voor hem besteld. Lag van de week in de bus.
Het was een serieuze envelop. Dacht dat het een rouwkaart was.
Niet dus. Geen rouwkaart, maar een speciaal voor Pa gemaakt mondkapje!
Best geinig, hoor, mooi gemaakt. En ik zag het eerst niet eens.
Hij wijst met z’n ene hand op de drie haringen op het mondkapje. Een duim met z’n andere hand!
Leuk hé, die haringen?
Pa zet het mondkapje op, dat gaat nog niet handig. Maar hij poseert als professioneel senior fotomodel.
Kijk, het Wapen van Scheveningen!
Zijn stem klinkt dof door het textiel. Het mondkapje filtert ook geluid.
‘Daar sta je dan met je mond vol haringen, Pa!’
Zijn pretoogjes glinsteren over de rand van het kapje.
Ja ja, het is wel benauwd, zo. Dat ga ik echt niet dragen.
‘’Dan mag je dus niet met het OV mee, Pa!’
Geeft niks. Ik loop wel met m’n karretje naar het winkelcentrum. Ben ik ff lekker buiten.
Dat doet Pa steeds vaker, er even op uit. Macaroni Crisis of niet.
Waarom zou ik bang zijn? Ik ben 90. Heb een mooi leven gehad.
Hij doet het mondkapje af. Blijkt nog even waarderend op de Scheveningse haringen.
Knap gemaakt, hoor. Was een mooie verrassing. Dacht dat het …
‘..een rouwkaart was? Dat zei je al, Pa.’
…zitten er drie haringen in. Ik miste alleen de uitjes … haha.
Typisch Pa, zo’n grapje. Goed teken.
Met dat gevoel voor humor redt hij nog wel even.
***
(c) Bart van der Harst,
(De Macaroni dialogen – gesprekken met Pa ten tijde van Corona )