Nou, het is binnen, hoor. Stond om half 12 al voor deur!’
Pa doet dagelijks telefonisch verslag van zijn avonturen. Zeker nu de Macaroni crisis nog wel even zal duren, belt hij vaker. Dat is prima; zolang hij belt, doet ie het nog.
Hij vat het Macaroni huisarrest redelijk op. Maar het begint te knellen. Moet niet te lang gaan duren.
Ik mis mijn loopje wel. Met m’n karretje ff naar de Aldi. Zelf boodschapjes doen. Het is toch een uitje.
En nu moet ie binnen blijven.
Boodschappen doen is het probleem niet. Pa wordt niet vergeten.
Er lag een ansichtkaart in de gang, zonder postzegel. Heeft de buurman van de overkant zo in de bus geduwd.
Hij geeft me de kaart.
Hier, lees maar…
Het is een lieve kaart. De overbuurtjes bieden aan om boodschappen voor Pa te doen, als het zo uitkomt. Hij hoeft maar te bellen.
Hartstikke aardig toch? Ik ken ze niet eens. Nou ja, je komt elkaar soms tegen. Dan zeg je gedag.
Dat is heel mooi, Pa.
Zij wonen onder dat sympathieke wijfie, dat die bos tulpen bracht. Het is gewoon een heel aardig portiek, aan de overkant!
De tulpen zijn trouwens uitgebloeid, zegt Pa. De gele en witte bloemblaadjes heeft ie eruit gehaald. Maar…
Ik laat de steeltjes wel staan, die zijn nog fris groen. Ook mooi. En dan ziet de buurvrouw meteen hoe het is met haar bloemen.
Weet niet of Pa dit bedoelt als een stille code, dat zij een nieuw bosje mag brengen? Maar het zou me niet verbazen.
Het is lekker hoor! Ik heb de soep al op!
Wat? Oh ja, daar belde hij over. Zijn eerste warme-maaltijd-aan-huis is bezorgd.
Ik mocht hem als klant aanmelden bij Apetito.
Hoewel hij zelf graag pioniert in de keuken.
Maar goed. Je bent 90, Pa, misschien verstandig om wat meer structuur in je eetpatroon te brengen.
Want, het moet gezegd, zijn idee van gezond en lekker is soms best experimenteel.
De Macaroni crisis is een goed moment om het te proberen. Was hij het zowaar mee eens. En toen kwam hij zelf met Apetito op de proppen.
Bel die dan maar!
Want zijn broer, mijn oom, heeft het al jaren, vertelde Pa.
En die leeft nog steeds, haha.
En dus staat Pa nu ook in de Apetito routeplanner. Voorlopig drie maaltijden per week, vaste dagen. Voor hem meer dan genoeg. De porties zijn voldoende om er twee dagen mee te doen. Het restje bewaart ie in de koelkast.
En dan schil ik er desnoods een aardappel bij, of een ui, en dan mix ik het hele zooitje ff door elkaar. Ook lekker hoor!
Missie vooralsnog geslaagd, hoewel…
Als ik weer naar buiten mag, stoppen we er mee. En laat die soep meteen maar weg.
Die soep vond je toch lekker, Pa?
Ja, maar eh, het is niet echt nodig. En het scheelt weer een euro, per keer.
Scherp op de centjes, altijd geweest.
Iets met ‘arremoede’, oorlogsjeugd, hongerwinter…
* * *
(C)
Bart van der Harst, De Macaroni dialogen – gesprekken met Pa ten tijde van Corona